دنیای این روزای من...

 

یک هفته ای هست که حدودای ساعت ۳نیمه شب از خواب می پرم عرق سرد روی پیشونیمو پاک میکنم و یک ساعتی به همه ی اون چیزی که توخوابم بود فکر می کنم به همه ی اون آدمای ناشناسی که میترسم از شناختنشون وتمام صحنه های کج و معوج زننده ای که هر روز منو گیج تر می کنند.

دلم خیلی گرفته تا حالا اینقدر غمگین نبودم تا حالا اینقدر نسبت به همه چیز بدبین نشده بودم.  

باید سعی کنم خوابم ببره فردا کلی کار دارم.