بند 243

 بند 243 

 به اینجا که می رسم لبخند می زنم  و مسخره می کنم پاهایم را.

 اینجا بند 243 از آرزوهای من است. ما 5 نفر بودیم... و حالا 5 تایی هستیم.از بس که سیاهمان  کرده بودند دلمان را خوش کردیم  به کاغذ رنگی های دخترانه ای که چسبانده بودیم روی تنهاییمان.اینجا یک پنجره داریم! که رو به حصار باز می شود.  

 باید تندتر بدود ساعت 20:25:00.